ferme voetstappen om mij heen
van mensen die denken reuzen te zijn
hakjes onder broekrokken
van vrouwen die denken mannen te zijn
en strakpakkend gestropdas
van mannen die denken jongens te zijn
dit kakelend druk gedoe rispt op
wildgebaren en aderende voorhoofden
peptalk de morrende blikken waar niemand iets mee kan
hier wordt god veel beklaagd en fokken in het Engels is levendig in elkeen mond
doch niet aan mijn bureau waar slechts de stapels stijgen
om mijn bloeddruk heen
ik stap eruit
hier heerst een staakt het vuren van werkuren
en verder is er bar weinig aan de hand
ik kijk door het zichtbare raam
dat mij de uitgang biedt
uit deze gekte
en denk in alle stilte aan springen
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten